12 - 'Nie mogł w ogóle złapać powietrza!'

[...]

...Mocno przyssałam się do jego szyi i również zrobiłam mu malinkę...

-Masz za swoje! - stwierdziłam, szyderczo się uśmiechając. Prychnął zabawnie, wpijając się w moje usta. Chwile później, nawet nie wiem jak, moja koszulka już leżała na drugim końcu pokoju.

Leżałam na nim w samym, czarnym, koronkowym staniku. Na początku poczułam, jak policzki mi się palą, ale za chwile to przeszło, kiedy poczułam jego ciepłe ręce na moich plecach. A że Christian swojej koszulki nie miał, nie miałam czego ściągać. Kiedy Chris zaczął dobierać się do moich spodenek, oprzytomniałam.

-Chris... nieee. - wymamrotałam nieśmiało, odsuwając się od niego. Wstałam z łóżka i nałożyłam koszulkę. Z powrotem usiadłam na łóżku koło niego.

-Eff.. przepraszam. Poniosło mnie. - powiedział nieśmiało, po dłuższej chwili.

-Nie ma sprawy. - powiedziałam radośnie. Kładąc swoją głowę na jego ramianiu. Oddychał bardzo ciężko. Czemu?

-Christian... coś nie tak? - spytałam.

-Nie, czemu pytasz? - odpowiedział, otrząsając się tak jakby z "transu".

-Bardzo ciężko oddychasz. Co jest? - lekko szturchnęłam go w ramie i spojrzał na mnie.

-Co? - spytałam nie kumata. Dziwnie na mnie patrzył. A raczej w moje oczy... ale tak głęboko.

-Jaa... - zaciął się. Popędziłam go gestykulując znacząco ręką.

-Effy, ja wiem, że to za wcześnie, alee.. - nie mógł wydusić z siebie słowa. Jego oddech z sekundy na sekundę stawał się coraz szybszy i mocniejszy. Westchnął głęboko, z trudem. Nie mogł w ogóle złapać powietrza! Co mu jest?!

-Christian! Wszystko okey? - spytałam, łapiąc go za ramię. Patrzę, a on mdleje na moich oczach! Boże! Ratuj!

-Caitlin! Caitlin! Pomocy! - zaczęłam się wydzierać. Do pokoju wparowała zdyszana Cait.

-Eff, co się stało?! - spytała zmieszana!

-Chris... Christian! On... on zemdlał! Tak nagle! - ledwo mówiłam, a łzy już napływały mi do oczu.

-Jezu! Co się stało?! - spytała i już była przy nim.

-Chciał mi coś powiedzieć i nagle... tak strasznie ciężko oddychał i szybko... i tak nagle... on tak nagle... tak zemdlał. - nie mogłam wymówić niczego zrozumiale. Słowa mi się plątały niemiłosiernie!

-Effy, spokojnie! Dzwoń po karetkę! - uspokajała mnie Cait. Nerwowo i ze łzami spływającymi po policzkach wybiłam numer na karetkę na moim iPhonie i zadzowniłam. Zgłosiłam to co trzeba.

-Mają być za chwile. - powiedziałam nerwowo. Usiadłam koło Chrisa i gładziłam jego rękę. Nie minęło może 5 minut, a karetka już była. Zabrała go do szpitala. Co się kurwa stało?! Pojechałam z Cait i Chrisem razem karetką prosto do szpitala. Jechali na sygnale.

*1 godzina później - szpital*

Christian dalej się nie przebudził. Kurwa, no! To tylko zamdlenie! Ja pierdole, co jest?!

-Panie doktorze, co mu jest do jasnej cholery?! - krzyknęłam na lekarza, kiedy wszedł do sali. Był on łysym staruszkiem z siwymi wąsami. Na plakietce pisało Dr. Hurman.

-Młoda domo, nie wyrażaj się tak... - zwrócił mi uwagę.

-Dobrze, przepraszam, ale co mu jest?! - nie mogłam się uspokoić.

-Ma astmę. - stwierdził. Tak po prostu to powiedział!

-Jak to?! Od kiedy?! - zdziwiłam się. Z tego, co wiedziałam nigdzie nie było informacji, że Christian Beadles ma astmę.

-Od niedawna. Z opowiadań jego siosty i rodziców wiemy, że od dłuższego czasu Christian nie mógł czasami zapanować nad oddechem. - powiedział. Ja wybuchnęłam płaczem. Niby nic groźnego, ale boję się o niego. Cholernie się do niego boję. Co teraz będzie? Nie mam zielonego, bordowego, ani niebieskiego pojęcia.

*Następny dzień - szpital*

Całą noc siedziałam przy Christianie. Spałam na siedząco, ale byłam cały czas koło niego. Nagle do pomieszczenia weszła mama Christiana, pani Dolores. Kobieta o którkich, czarnym włosach i zielonych oczach. Christian jest bardzo do niej podobny, no... oprócz włosów oczywiście. Chyba ona ma farbowane. Nie ważne. Usiadła na drugim kszesełku, obok mnie.

-Witaj, Effy. - przywitała się ze mną.

-Dzień Dobry. - także się przywitałam.

-Christian dalej się nie obudził? - spytała po dłużyszm czasie.

-Niestety nie. - stwierdziłam i znowu się rozpłakałam.

-Nie płacz dziecko, proszę. To chyba coś groźniejszego niż astma.. - stwierdziła i także się rozpłakała. Przytuliła mnie do siebie. Za chwile do pokoju wszedł wysoki mężczyzna z brązowymi, krótkimi włosami i zielonymi oczami. To chyba jego ojciec.

-Witaj młoda damo, jestem Mark, ojciec Christiana. - podał mi rękę.

-Dzień dobry. Jestem Effy. - uścisnęłam jego dłoń.

-Jesteś koleżanką Christiana? - spytał, podnosząc jedną brew do góry, tak, jak Christian i lekko się uśmiechnął. Teraz wiem po kim Chris ma ten "tik" z brwią.

-Yym... tak jakby. Raczej można powiedzieć, że dziewczyną. - odpowiedziałam nieśmiało.

-Ooo! Nasz młody ma dziewczynę! - uśmiechnął się do mnie szeroko i przytulił. Ja się tylko do niego przyjacielsko uśmiechnęłam. Nagle usłyszałam kaszlnięcie. To Christian!

-E... Eff... Effy? - wymamrotał bardzo cichutko.

-Christian?! Bożee... obudziłeś się! - rozpłakałam się ze szczęścia.

-Idę po lekarza! - wtrącił się jego tata.

-Ma... mama? - wymamrotał.

-Tak, synku. - uśmiechnęła się.

Za chwile do pomieszczenia wszedł Dr. Hurman. Kazał nam wszystkim wyjść, ale ja się uparłam, że tu zostanę.

CDN...

***

Jak Wam się podoba? ;p

Obiecałam Sandrze, że dodam. ^^ Jak nie skomentujesz to w poniedziałek Cię zabiję! xd

Szantaaaaaaż! xd

Ajj! Naaareszcie weekend! ;p