13 - 'Tak na zawsze.'

[...]

-Effy, musisz wyjść. Proszę. - nalegał lekarz.

-Za Chiny go tu nie zostawię z panem! - tupnęłam nogą, jak mała dziewczynka.

-Effy... wyjdź... proszę... nic... mi... nie... będzie... - mamrotał po jednym słowie. Westchnęłam cicho.

-Dobra. - stwierdziłam i wyszłam z pokoju naburmuszona. Na korytarzu siedzieli rodzice Christiana, jego siostra Caitlin i moi przyjeciele. Co oni tu robią?! Nie ważne. Są także przyjaciółmi Christiana.

-Effy! Jak Christian?! - spytała Miley, przytulając mnie.

-Chyba do... dobrze. Obudził się już... - wymamrotałam jej w bluzkę. Chyba już wiedzą, że jesteśmy razem. Zaprowadziła mnie na krzesło. Usiadłam, schowałam twarz w dłonie i jeszcze bardziej się rozpłakałam. Nagle po korytarzu rozległ się dzwięk szpilek. Kto to?! Podniosłam lekko głowę i ujrzałam moją siostrę - Hannah.

-Hannah? C-co ty tu robisz? - spytałam.

-Nie było Cię bardzo długo i dowiedziałam się od Twojego kolegi, Justina, że jesteś tutaj. - powiedziała, spoglądając kątem oka na Biebera.

-Aha. - powiedziałam i znowu się rozpłakałam. Wszyscy podeszli do mnie i mnie pocieszali. Rodzicie Chrisa, Hannah, Miley, Emily, Oliver i Justin.

-Chwila... wy... wy... wiecie, że... ja... ja i Christian... je... jesteśmy razem? - spytałam bardzo cicho.

-Tak, wiemy. - powiedziała Emily, lekko mnie obejmując.

-O... od kogo? - spytałam.

-Wszyscy spojrzeli na Hannah.

-Hannah! - podniosłam głos.

-Nie powiedziałąm tego specjalnie! Wymksnęło mi się! - broniła się.

-Spoko. - stwwierdziłam.

-Eff... - zaczął Justin.

-Tak? - wymamrotałam.

-Rzuciłaś mnie, aby być z Christianem? - spytał zdziwiony. W jego oczach krył się bół. Zraniłam go.

-Nie... to nie tak. Christian potem mi wszystko powiedział. Nie wiedziałam, że tak to się potoczy. Ja... ja przepraszam Cię... Justin. - mamrotałam, co chwile pociągając nosem.

-Już dobrze, Effy, już dobrze. - pocieszał mnie. Pocałował w czoło i znowu przytulił.

*30 minut później - w dalszym ciągu szpital*

Po dobrych 30 minytach lekarz wreszcie wyszedł z sali Christiana. Od razu podniosłam się na równe nogi i do niego podbiegłam.

-Proszę pana! I co z Christianem?! Co mu jest?! - pytałam, a po policzkach spływały mi łzy.

-Może lepiej, jak Christian sam Ci to powie. - westchnął i odszedł. Wciągnęłam głośno powietrze i weszłam do sali, w której leżał mój chłopak.

-Christian? - spytałam cicho, siadając koło niego.

-Effy.. tak... tak bardzo tęskniłem... - wymamrotał.

-Przecież byłeś nie przytomny. - zdziwiłam się.

-Ale tęskniłem. - stwierdził, uśmiechając się. Odwzajemniłam to, ale za chwilę uśmiech znikł z mojej twarzy.

-Eff.. co jest? - spytał, gładząc dłonią delikatnie mój rozgrzany policzek.

-Christian.. słyszałam od lekarza, że jesteś poważnie chory. Co Ci jest? - spytałam cichutko i kolejne porcje łez polały się po moich polikach. Chris wytarł je ręką.

-Ja... ymm... mam wadę serca. - westchnął głośno, spuszczając wzrok.

-C-co?! - rozpłakałam się na dobre. Jak jedyna osoba, którą kocham może mieć wadę serca?! Nie mogę w to uwierzyć! Po prostu nie mogę!

-Effy, proszę, nie płacz. Będę żył. Przynajmniej przez najblizsze miesiące... - westchnął, pocieszając mnie.

-Ale Christian! Ty masz żyć wiecznie! Masz przeżyć mnie, rodziców, i nawet tego starego Hurmana! Ty masz żyć i być zdrowy, rozumiesz?! - ujęłam jego twarz w dłonie i patrzyłam mu głęboko w oczy.

-Obiecuję, że nie opuszczę Cię, aż do śmierci. - uśmiechnął się lekko. Odwzajemniłam to.

-Bądź przy mnie już na zawsze. Każdy dzień i noc. Przytulaj mnie, całuj i kochaj. Po porstu bądź przy mnie. Tak na zawsze. Niczego bardziej nie pragnę... Obiecaj mi to i, że będziesz ze mną nawet po śmierci. - patrzyłam mu głeboko w oczy.

-Obiecuję. Będę przy tobie nawet, jak nie będziesz tego chciała. Chcę się budzić i widzieć Twoją uśmiechniętą twarz, każdego ranka. Przynosić Ci śniadanie do łóżka, przytulać, całować i kochać. Chcę, abyś w przyszłości została matką moich dzieci. Chcę być przy Tobie wiecznie! Tak na zawsze. - uśmiechnął się.

-Effy ja... - zaciął się.

CDN...

***

Jak Wam się podoba?

Tak jak już kiedyś wspominałam, kocham Was trzymać w takiej niepewności i huj. xd

Sandra, nie zmienię Dr. Hurman, na Hujman, bo to 10-latki czytają. ;p Bez urazy buułcia. <3 Bo ty to zachowujesz się dojrzalej ode mnie. xd

Grr... nienawidzę zakuwać z geografii.. -,- Pierdolone współrzędne.

Do Marly i San.:

Pamiętacie? :

" Wkurwia mnie wiatr, który rozpierdala mi grzywkę! " xd. x3

<33333333333333

Dobra, narQ. ; ]

Do next. ^^

http://www.youtube.com/watch?v=cS0oYkt-92E

hahahahaahahah.